Ο Τζίμμι ένιωθε το στομάχι του βαρύ και του
ερχόταν να ξεράσει. Ήταν σίγουρος όμως ότι
δεν έφταιγε το φαγητό. Είχε ξανανιώσει έτσι κι
άλλες φορές, όταν βρισκόταν στριμωγμένος ή όταν
αναγκαζόταν να κάνει πράγματα που δεν γούσταρε.
Μέχρι τώρα τα είχε βολέψει αρκετά καλά. Μέσα
σε τρία χρόνια, από άσημος και πεινασμένος
πρόσφυγας από τις Αντίλλες, είχε μετατραπεί σε
επιτυχημένο μέλος του «καθαρού» υποκόσμου. Με
κατάλληλες γνωριμίες, με σωστή συμπεριφορά, με
την απαραίτητη προσοχή και με το άνετο και
συμπαθητικό στυλ, ο Τζίμμι γρήγορα ανέβηκε στον
Παρισινό υπόκοσμο, αποκτώντας προσβάσεις
στους περισσότερους τομείς της παρανομίας.
Την γρήγορη αυτή άνοδο όμως την χρωστούσε
σε δύο άτομα, τα οποία τον βοήθησαν πολύ και
επηρέασαν καταστάσεις. Ένας απ' αυτούς ήταν ο
Ρούφος, ένας μυστήριος Έλληνας, που τον είχε
γνωρίσει πριν δύο χρόνια και από τότε είχε, μόνιμα
και σταθερά, υψηλής ποιότητας ηρωίνη και σε ό,τι
ποσότητα ήθελε. Εκτός απ' αυτό όμως, τον είχε
γλιτώσει και τρεις φορές από κάτι μπερδέματα με τους
μπάτσους. Το άσχημο μ' αυτόν τον Έλληνα ήταν
ότι κάθε τόσο ζητούσε και από κάποια χάρη, κι
αυτές οι χάρες ήταν που τρόμαζαν τον Τζίμμι. Ήταν
όλες τους απλούστατες εξυπηρετήσεις, με μια πρώτη
ματιά, αλλά όλες είχαν πάντα κάτι το παράξενο.
Βέβαια ο Τζίμμι δεν έτρεφε αυταπάτες για τις «άκακες»
αυτές χάρες, αλλά αναγκαζόταν να τις εκπληρώνει,
όχι μόνο επειδή τον είχε ανάγκη, αλλά κι επειδή
φοβόταν και για τον εαυτό του τον ίδιο. Με
κάτι τέτοια, ο νεαρός έγχρωμος πρόσφυγας μετανιώνει
και ντρέπεται για τον εαυτό του, ξέρει όμως
καλά πως στο παιχνίδι που παίζει δεν χωράνε
συναισθηματισμοί. Πρέπει να ακολουθεί τους κανόνες.
Να υπακούει στους άγραφους νόμους.
Αν και Ιούνιος τα σύννεφα σκέπαζαν τον Παρισινό
ουρανό και μια ψιλή επίμονη βροχή μούσκευε
τους δρόμους. Απ' το διαμέρισμα του Τζίμμι, από
τον δέκατο έβδομο όροφο, φαινόταν μια πανοραμική
άποψη της πόλης του φωτός. Του γλυκού, άνετου,
πανέμορφου, ευγενικού και ήρεμου Παρισιού,
στο οποίο τόσο εύκολα μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Την ευκαιρία αυτή σου την έδιναν οι ίδιοι οι
Γάλλοι και όταν τα κατάφερνες χαίρονταν και σε
καμάρωναν κιόλας! Για τον Τζίμμι όλα είχαν γίνει
τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα, ώστε η δύσκολη
και φτωχική του ζωή στις Αντίλλες, ήταν μακρινή
ανάμνηση μιας εποχής που δεν πρόκειται να
ξαναγυρίσει. Τώρα μάλιστα που θα γίνει και γνήσιος
Γάλλος υπήκοος...
Ο Τζίμμι πετάχτηκε σαν να τον χτύπησε
ηλεκτρικό ρεύμα. Παρά λίγο να ξεχάσει την Ντενίζ,
την όμορφη Γαλλιδούλα, που αύριο 4 του μήνα έχει
τα γενέθλιά της. Έπρεπε να πάρει τηλέφωνο στο
κοσμηματοπωλείο, για να μάθει αν ετοιμάστηκε το
δώρο της. Το βράδυ θα δειπνούσαν παρέα και ήθελε
να την εντυπωσιάσει, με το δώρο που ετοίμασε
ειδικά για 'κείνη. Πόνταρε πολλά στην σχέση αυτή
και μέσα από τον επικείμενο γάμο τους, θα
αποκτούσε την πολυπόθητη Γαλλική υπηκοότητα, που
του ήταν αναγκαία για την κοινωνική του άνοδο
και καταξίωση. Μόλις τελείωσε το τηλεφώνημα
στο κοσμηματοπωλείο, σχημάτισε στο καντράν το
νούμερο του Ζωρζ.
Ο Ζωρζ, γνωστότερος με το ψευδώνυμο «Πάνθηρας»,
ήταν ένας απ' τους στενότερους ντήλερς-συνεργάτες
του, που έσπρωχνε πρέζα σε καλλιτεχνικά
κυκλώματα. Ο Τζίμμι έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια
και είχε σε μεγάλη εκτίμηση (μπορούμε να
πούμε πως τον θαύμαζε) τον «Πάνθηρα», τόσο για
το σωστό και άψογο νταραβέρι του, όσο και για
τον λαμπρό χαρακτήρα του. Η ξενική και βαριά
προφορά του Ζωρζ, δεν στάθηκε εμπόδιο στην
κοινωνική του άνοδο και με όπλα την ευφυία και τον
αξιόλογο χαρακτήρα του, κατάφερε να κάνει πολλές
γνωριμίες και συμπάθειες, ειδικά στους
μοντέρνους και καλλιτεχνικούς κύκλους, όπου δεν
έχουν και προκαταλήψεις για τα ναρκωτικά. Μέσο
του «Πάνθηρα» ο Τζίμμι θα εκπλήρωνε την
υποχρέωσή του στον Ρούφο, και αυτό θα γινόταν το
αργότερο μέχρι σήμερα το βράδυ.
Στο κομοδίνο δίπλα του ήταν ο πλαστικός κύλινδρος
(πρώην θήκη φωτογραφικού φιλμ), μέσα στον
οποίο υπήρχε η «σκόνη» που του παρέδωσε ο Ρούφος,
για να την προωθήσει, μέσο του «Πάνθηρα»,
στον Αμερικανό τουρίστα. Αυτός ο Αμερικάνος θα
πρέπει να ήταν σπουδαία υπόθεση για τον Ρούφο
και ο Έλληνας έκανε σαν τρελός για ν' αποκτήσει
επαφή. Ο Τζίμμι ήξερε πως το ενδιαφέρον του Ρούφου
κάθε άλλο παρά καλοπροαίρετο ήταν, αλλά ήταν
τόσο μπλεγμένος που δε μπορούσε ν' αρνηθεί.
Ένιωθε ενοχές για την συνεργασία του με τον
κωλοέλληνα, αλλά το μόνο που μπορούσε να κάνει
ήταν να μην μπλέξει και τον «Πάνθηρα» σ' αυτή την
βρώμικη υπόθεση. Το μόνο που θα έκανε ο «Πάνθηρας»,
ήταν να πουλήσει ηρωίνη στον Αμερικάνο, όπως
του πούλησε εχτές και προχτές, μέχρι που τελείωσε
το προσωπικό του απόθεμα και το πρωί ζήτησε
να παραλάβει καινούρια ποσότητα από τον
Τζίμμι.
Ο Τζίμμι κανόνισε το ραντεβού, έκλεισε το
τηλέφωνο, πήρε από το κομοδίνο τον πλαστικό
κύλινδρο, φόρεσε την καμπαρτίνα του, βγήκε απ' το
σπίτι, κλείδωσε την πόρτα και προχώρησε προς το
κοντινό σταθμό του μετρό, τυλίγοντας σφιχτά το
κασκόλ στο λαιμό και στο πρόσωπό του. Προσπαθούσε
να θυμηθεί πως τον έλεγαν αυτό τον Αμερικάνο...
Κανένας ηθοποιός θα ήταν ή κανένας μουσικός,
και μάλιστα όχι από τους πολύ γνωστούς. Με κάτι
τέτοιους έχει νταραβέρια ο «Πάνθηρας» και όχι
με μεγάλες φίρμες. Μα καλά, τι δουλειά μπορεί
να έχει ο Ρούφος με κάποιον μοντέρνο καλλιτέχνη;
Με κάποιον άσημο, εκκεντρικό πρεζάκια, που ούτε
καν Γάλλος δεν ήταν. Που να ήξερε ο κακομοίρης
ο Αμερικάνος τι τον περιμένει... Ο Ιούνιος δεν
είναι καθόλου καλή εποχή για να επισκεφτείς το
Παρίσι. Με τους Αμερικάνους όμως, ποτέ δεν
βρίσκεις άκρη. «Αμερικανός τουρίστας, το χειρότερο
πράγμα», του είχε πει ο Ρούφος, κουνώντας το
κεφάλι του με νόημα... Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και
άδικο. Σαν πολύ όμως δε τον σκέφτηκε αυτό τον
Αμερικάνο; Ωχ βρε αδερφέ! Σε τελική ανάλυση,
Αμερικάνος τουρίστας είναι. Ακούς εκεί, μήνα Ιούνιο
στο Παρίσι. Με τέτοια γούστα καλά να πάθει. Τον
μαλάκα...
Η τεράστια σιδερένια εξωτερική πύλη άνοιξε,
κυλώντας αθόρυβα πάνω στα καλολαδωμένα
ράουλα. Οι δύο γεροδεμένοι στρατονόμοι αριστερά
και δεξιά της πύλης, όρθωσαν το παράστημά τους
και με συντονισμό ακριβείας χαιρέτισαν στρατιωτικά
την γυαλιστερή μαύρη Κάντιλακ, που αποχωρούσε
από το κτίριο της Αμερικάνικης πρεσβείας.
Από το απέναντι πεζοδρόμιο, ένα σκούρο μπλε
Βόλβο με πλήρωμα δύο ατόμων ξεκίνησε αθόρυβα,
παίρνοντας από πίσω την Κάντιλακ και ακολουθώντας
την διακριτικά. Ένας καλοκαιριάτικος ήλιος
έλουζε το Παρίσι, χωρίς όμως να καταφέρνει να
διώξει την υγρασία, που είναι μόνιμη ολόκληρο τον
Ιούνιο και καθυστερεί τον ερχομό του καλοκαιριού
στην κεντρική και βόρεια Γαλλία.
Ο Ελάι Ουάλας μισούσε αφόρητα το Παρίσι, την
Γαλλία και οτιδήποτε Γαλλικό. Η περιβόητη Γαλλική
λεπτότητα και η ευγένειά τους, του ήταν
αντιπαθητικά και κάπου όλα αυτά, τα ένιωθε
προσβλητικά και μειονεκτικά για ένα πραγματικό άντρα.
Αυτό όμως που τον έκανε να μισεί με πάθος
οτιδήποτε σχετικό με την Γαλλία, ήταν η επιρροή που
έβλεπε πως εξασκούσε στη νεολαία της Αμερικής.
Ο Ελάι Ουάλας ήξερε πολύ καλά την σχέση της
Γαλλικής αμφισβήτησης και τρομοκρατίας, με τα
κινήματα διαμαρτυρίας που έχουν ξεσπάσει στην
Αμερική τα τελευταία χρόνια. Ξέρει καλά τι ρόλο
έπαιξε στην Αμερικάνικη νεολαία, αυτός ο γαμημένος
Μάιος πριν τρία χρόνια, ο Γαλλικός Μάης όπως
τον λένε. Εκτός αυτών είναι και το ένστικτό
του, που του λεει πως από την ξευτελισμένη Γαλλία
μόνο ξευτελίκια και συμφορές μπορείς να περιμένεις.
Και στο ένστικτό του, ανέκαθεν ο Ελάι
Ουάλας έδινε μεγάλη σημασία. Το ένστικτο, σύμφωνα
με τον Ουάλας, ήταν το ανθρώπινο προσόν
που σε βοηθούσε να προχωρήσεις σωστά, χωρίς να
επηρεάζεσαι από εξωτερικούς παράγοντες, οι
οποίοι προσπαθούν να σε πλανέψουν και να σε
εκτροχιάσουν. Και το αναπτυγμένο ένστικτο είναι
γνήσιο Αμερικάνικο γνώρισμα.
Ο Ελάι Ουάλας ήταν ένας γεροδεμένος πενηντάρης,
με τετράγωνες πλάτες και φαρδύ σβέρκο
(κοντοκουρεμένο πρόσφατα). Αν κι έδειχνε για
χωριάτης, ήταν ανώτερος αξιωματικός του ναυτικού,
με επιπλέον σπουδές στη νομική, στην κοινωνιολογία
και στα οικονομικά. Οι σχέσεις του με το ναυτικό
όμως ήταν τελείως τυπικές τα τελευταία επτά
χρόνια, από τότε που αποσπάστηκε στη Υ.Κ.Ο.Κ.Ε.
(Υπηρεσία Καταστολής και Ομαλής Κοινωνικής
Επανένταξης), μια απόρρητη υπηρεσία που δημιουργήθηκε
πριν επτά χρόνια, για την αντιμετώπιση
της νεολαίας που συμμετέχει στα κινήματα διαμαρτυρίας
και αμφισβήτησης, τα οποία σαρώνουν όλο
και πιο δυναμικά στην Αμερική.
Για πρώτη φορά η νεολαία εμφανίστηκε με τόσο
πολεμικό μένος ενάντια στο κατεστημένο, κι αν
δεν φροντίσουν όσο είναι νωρίς για την καταστολή
αυτού του κινήματος, μετά από λίγα χρόνια θα
είναι δύσκολος ο έλεγχός, ακόμα και η παρακολούθησή
του. Ο Ελάι Ουάλας συμμεριζόταν απόλυτα
τους φόβους της κυβέρνησης και είχε αφιερωθεί
ψυχή και σώμα στο δύσκολο αυτόν αγώνα, έχοντας
παραμελήσει ακόμα και την οικογένειά του. Η
γυναίκα του, αν και συμφωνούσε με τον αγώνα του,
παραπονιόταν όλο και πιο συχνά για εγκατάλειψη
και για έλλειψη κοινωνικής ζωής. Με τον γιο του
όμως, είχε έρθει σε ανοικτή σύγκρουση σε επίπεδο
ιδεολογίας και νοοτροπίας, και ο πιτσιρικάς ήταν
έτοιμος να εγκαταλείψει το σπίτι και να σταματήσει
το κολέγιο. Να περιπλανιέται στους δρόμους,
σε ηλικία 15 μόλις χρονών, σαν αυτούς τους βρωμοχίπυδες.
Όλα αυτά τα νέα παιδιά, σε κάνουν να νομίζεις
ότι έχουν σκατά μέσα στο κεφάλι τους! Κι όχι
τίποτ' άλλο, αλλά έχουν σκοπό ν' αλώσουν την
Αμερική!
Αυτές οι 24 μέρες στο Παρίσι, αποτελούν σίγουρα
το χειρότερο χρονικό διάστημα σ' αυτά τα τελευταία
επτά χρόνια της καριέρας του. Η αποστολή του
μπορεί να ήταν σπουδαία και άκρως απόρρητη,
δεν έπαυε όμως να ήταν και αποστολή με λίγες
και αργές κινήσεις, που απαιτούσε υπομονετική
εφαρμογή του σχεδίου και με μεγάλη προσοχή
στις λεπτομέρειες. Υπήρχαν μεγάλα διαστήματα
αναμονής και άφθονος ελεύθερος χρόνος, πράγμα
ευχάριστο για κάθε εργαζόμενο επισκέπτη στο
Παρίσι, όχι όμως και για τον Ελάι Ουάλας, που
ένιωθε σαν να βρισκόταν σε εξορία. Η επαφή του με το
Παρίσι και τους κατοίκους του, τον έκανε να αντιπαθεί
ακόμα περισσότερο οτιδήποτε Γαλλικό!
Περνούσε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο
κτίριο της Αμερικανικής πρεσβείας, στην βιβλιοθήκη,
στην λέσχη, στο εστιατόριο, στο μπαρ, κάνοντας
παρέα με συμπατριώτες του και ήταν πάντα
πρόθυμος να τους βοηθήσει σε οτιδήποτε. Προτιμούσε
να ασχοληθεί με κάτι, ή έστω να τριγυρνάει
στην λέσχη και στην βιβλιοθήκη της πρεσβείας,
παρά να ξοδεύει τον χρόνο του στα τόσα μαγαζιά του
Παρισιού. Ακόμα και αυτά τα αριστοκρατικά
εστιατόρια έχαναν κάθε ομορφιά, μόλις έβλεπε
αυτούς τους Γάλλους, με το άνετο στυλ και το
ευγενικό ύφος, να τρώνε με τρόπους προσεγμένους (λες
κι έκαναν κάτι σπουδαίο), όλες αυτές τις πολύχρωμες
αηδίες της Γαλλικής κουζίνας. Λιγότερο από ένα
μήνα έλειψε από την Αμερική και την νοστάλγησε
κιόλας με πάθος.
Στην Αμερική υπήρχε δράση. Αν και ανώτερος
αξιωματικός, ο Ελάι Ουάλας ζούσε τα πράγματα
από κοντά και του άρεσε να βρίσκεται στην καρδιά
του κυκλώνα. Οι επιτυχίες του, ειδικά σε θέματα
καταστολής, τον είχαν καταξιώσει και του είχαν
προσδώσει κύρος και βαρύτητα λόγου. Όλα τα
προγράμματα περνούσαν και απ' αυτόν, και τα
σοβαρότερα θέματα τα χειριζόταν ο ίδιος προσωπικά.
Ήταν υπεύθυνος και επικεφαλής του Τ.Α.Ρ.Μ.
(Τμήμα Αντιδραστικής Ροκ Μουσικής) και μέλος
της διοίκησης του τμήματος προπαγάνδας. Το όνειρό
του όμως ήταν ν' αναλάβει κάποτε επικεφαλής
του Τ.Κ.Ε.Μ.Α. (Τμήμα Καταστολής κι Ελέγχου
Μαύρων Αντιδραστικών), να δεις για πότε θα
έκανε τους Μαύρους Πάνθηρες να μοιάζουν με
οργάνωση κατηχητικού σχολείου!
Το τμήμα του Ελάι Ουάλας δούλευε πολύ καλά
και επανειλημμένα είχε δεχθεί συγχαρητήρια από
τους ανωτέρους του. Ο ίδιος ο Πρόεδρος τον είχε
καλέσει στον Λευκό Οίκο, για να τον συγχαρεί
προσωπικά και να τονίσει την μεγάλη σημασία που
δίνει το κράτος, στον αγώνα ενάντια στην μουσική
που διαφθείρει την νεολαία. Μετά από πολύχρονο
σκληρό αγώνα, ο Ελάι Ουάλας κατάφερε να
εντοπίσει, να καταγράψει και να παρακολουθεί τους
ηγέτες και τους προαίτιους του αντιδραστικού
μουσικού κινήματος. Ιδέα δική του ήταν να
στρατολογήσει μουσικούς από τον χώρο του ροκ, οι οποίοι
δουλεύουν για λογαριασμό του Τ.Α.Ρ.Μ. και κατ'
επέκταση για το Αμερικάνικο κράτος.
Μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η στρατολόγηση
του ίδιου, του διάσημου Έλβις Πρίσλεϊ, που έδωσε
χρήσιμες πληροφορίες και θα παίξει σημαντικό
ρόλο στην καταπολέμηση της αντιδραστικής (και
χυδαίας, σύμφωνα με τον ίδιο τον Πρίσλεϊ) μουσικής,
η οποία κατευθύνεται από κομμουνιστικά κέντρα.
Εκτός όμως από τον Έλβις Πρίσλεϊ, υπάρχουν
κι αρκετοί ακόμα, λιγότερο γνωστοί μουσικοί,
που έχουν στρατολογηθεί στο Τ.Α.Ρ.Μ. και
δίνουν πολύτιμες πληροφορίες, σχετικά με την
δράση και τις κινήσεις των εξτρεμιστών μουσικών.
Έχει καταμετρηθεί ότι στις τάξεις των μουσικών
της ροκ, υπάρχουν οι περισσότεροι αναρχικοί, γι'
αυτό και επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την
νεολαία.
Παρ' όλ' αυτά ο Ελάι Ουάλας θα προτιμούσε να
αντιμετωπίζει και να έχει να κάνει με τους
μαύρους κομμουνιστές επαναστάτες (αυτούς νιώθει
για πραγματικούς εχθρούς), παρά με τα σχολιαρόπαιδα
και τους πιτσιρικάδες, που εύκολα παρασύρονται
λόγω ηλικίας και φωνάζουν για επανάσταση.
Αυτά τα λευκά κολεγιόπαιδα, σε λίγα χρόνια
που θα έχει πήξει το μυαλό τους, θα έχουν γίνει
δραστήριοι επιχειρηματίες και γνήσιοι Αμερικάνοι
με τα όλα τους. Αμ τι, χαζοί είναι; Ο Ελάι Ουάλας
στοιχημάτιζε πως δεν υπάρχουν τόσο χαζοί άνθρωποι,
που να αποκηρύσσουν την γη της επαγγελίας,
όπως είναι η Αμερική σήμερα, αλλά και αύριο και
πάντα. Από τότε που άρχισαν να εφαρμόζονται τα
συντονισμένα προγράμματα καταστολής, τα κινήματα
διαμαρτυρίας στην Αμερική τέθηκαν υπό έλεγχο
και χρόνο με το χρόνο υποχωρούσαν. Τα τελευταία
χρόνια της δεκαετίας του '60 ήταν και τα πιο
δύσκολα. Με το που μπήκε όμως η δεκαετία του
'70, ολόκληρο σχεδόν το κίνημα διαμαρτυρίας είχε
τεθεί υπό έλεγχο (με προοπτική να έχει κατασταλεί
ολοσχερώς μέχρι το 1973), και ήδη έχει μπει σε
εφαρμογή και λειτουργία το σχέδιο ομαλής κοινωνικής
επανένταξης. Ακόμα όμως, το 1971, υπήρχαν
μερικοί (ελάχιστοι σε σχέση με το 1966) μουσικοί,
που εξακολουθούσαν να έχουν επαναστατική
δραστηριότητα και να επηρεάζουν ένα σημαντικό
τμήμα της Αμερικάνικης νεολαίας.
Στους λίγους αυτούς μουσικούς που αρνήθηκαν
να συμβιβαστούν, ο Ελάι Ουάλας είχε κηρύξει
προσωπικό πόλεμο. Ξέρει, έχει και προσωπική πείρα,
πως αυτοί οι λίγοι είναι και οι πιο επικίνδυνοι.
Αυτοί οι λίγοι που αρνούνται να δεχτούν εκείνο που
και οι ίδιοι οι χτεσινοί σύντροφοί τους (αλλά και
το σύνολο των αγωνιστών, καθώς και οι προοδευτικοί
διανοούμενοι) παραδέχονται, πως η επανάσταση
απέτυχε! Το ότι δεν μπορούν (σιγά μη
μπορούσαν) ν' αλλάξουν τον κόσμο. Αυτοί λοιπόν, που
δεν δέχονται την απόφαση για εγκατάλειψη της
προσπάθειας, είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Ο καθένας
απ' αυτούς απαιτεί ειδική αντιμετώπιση,
ξεχωριστό σχέδιο δράσης και διαφορετικό τρόπο
αντίληψης, για την πραγματοποίηση της μίας και
μοναδικής λύσης που έχει απομείνει.
Το Τ.Α.Ρ.Μ. και ο Ελάι Ουάλας είχαν
χρησιμοποιήσει, χωρίς όμως επιτυχία, κάθε μέθοδο πριν
αναγκαστούν να πάρουν την απόφαση για την ύστατη
λύση, που δεν είναι άλλη από την «καταστροφή
του αντιπάλου» (δηλαδή τον θάνατό του). Από την
στιγμή που ο ίδιος ο Πρόεδρος έδωσε την έγκριση,
ο Ουάλας τοποθέτησε στο γραφείο του τέσσερα
ρολόγια, τα οποία μετρούσαν αντίστροφα τον χρόνο
για τους «τέσσερις μικρούς νέγρους», όπως τους
έλεγε κοροϊδευτικά. Μόλις θα σταμάταγαν και τα
τέσσερα ρολόγια, θα είχε τελειώσει και το ροκ της
επανάστασης. Δύο από τα ρολόγια αυτά είχαν ήδη
τεθεί εκτός λειτουργίας...
Ο Ελάι Ουάλας θα έφευγε από το Παρίσι
έχοντας αφήσει πίσω του ένα μεγάλο βάρος.
Επιτέλους αυτός ο αληταράς, θα σταματούσε να τον
αναστατώνει και σαν εφιάλτης να του χαλάει τον ύπνο.
Αυτό το κωλόπαιδο ήταν πολύ σκληρόπετσο και
είχε σταθεί πάρα πολύ τυχερό, αλλιώς το ρολόι του
θα έπρεπε να είχε σταματήσει από καιρό. Για να το
βγάλει απ' την μέση, μέχρι και στο Παρίσι
αναγκάστηκε να πάει, προκειμένου να το στριμώξει.
Μεγάλη η χάρη του... Ευτυχώς όμως που είχε και
αυτός το γνωστό τρωτό σημείο, τα ναρκωτικά, και
αργά ή γρήγορα θα έπεφτε στην παγίδα. Εδώ με
την ηρωίνη κατάφεραν να καταστείλουν ολόκληρο
κίνημα, δεν θα κατάφερναν να βγάλουν από την
μέση έναν πρεζάκια; Τελικά
το σχέδιο για την διάθεση ηρωίνης (από
πράκτορες του F.B.I.), στην επαναστατημένη
νεολαία, αποδείχτηκε ευφυέστατη κίνηση και έφερε
σπουδαία αποτελέσματα, τόσο στον έλεγχο όσο
και στην καταστολή. Το παραδέχτηκαν ακόμα και
αυτοί που πίστευαν ότι το μέτρο αυτό θα πλήξει
ευρύτερο φάσμα της νεολαίας, δηλαδή ακόμα και
αυτούς που δεν συμμετέχουν στα κινήματα διαμαρτυρίας.
Σημασία όμως έχει πως η διάθεση της ηρωίνης
δημιούργησε στρατιές από εθισμένους, οι
οποίοι ξοδεύουν όλη τους την ημέρα για να
κορέσουν το πάθος τους και δεν τους μένει ούτε χρόνος,
ούτε μυαλό για επανάσταση. Η αλήθεια είναι ότι
και οι πρεζάκηδες αποτελούν αντικοινωνικές και
περιθωριακές ομάδες, που αργά ή γρήγορα θα
δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα. Είναι όμως
προτιμότεροι από τους αντιδραστικούς και ανεξέλεγκτους
επαναστάτες, που έχουν σαν στόχο την
κατάλυση του κράτους και την επιβολή κομμουνιστικών
πρότυπων συμπεριφοράς.
Εξάλλου η κυβέρνηση επεξεργαζόταν σχέδιο για
την μελλοντική νομιμοποίηση και ελεύθερη διακίνηση
των ναρκωτικών. Προς το παρόν όμως και
για μερικά ακόμα χρόνια, έχει παραχωρήσει στην
Μαφία την διακίνηση των ναρκωτικών, τα οποία
ναρκωτικά παραμένουν υπό διωγμό. Είναι δηλαδή
μια κατάσταση παρόμοια με αυτή της ποτοαπαγόρευσης,
με μοναδικό σκοπό να πλουτίσει η Μαφία,
όσο μπορεί και όσο ακόμα είναι καιρός.
Ο Ελάι Ουάλας σαν γνήσιος Αμερικάνος
πατριώτης, ένιωθε θιγμένος απ' αυτή την συμφωνία,
αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Στις συνδιαλλαγές
του με τα ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια, είχε
διαπιστώσει την μεγάλη δύναμη της Μαφίας,
καθώς και τις διασυνδέσεις που είχε στον κρατικό
μηχανισμό. Το μόνο που τον παρηγορούσε, ήταν
πως όλοι οι μαφιόζοι είχαν να επιδείξουν
εντυπωσιακά δείγματα πατριωτισμού και αντικομουνιστικής
δράσης! Τα πράγματα όμως ήταν τόσο μπερδεμένα,
που όποιος δεν ήξερε, δύσκολα μπορούσε
να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Γι' αυτό και ο
σκληροτράχηλος αξιωματικός είχε τόσα προβλήματα
στις σχέσεις με τον γιό του, αφού ήταν αδύνατο
να μπορέσει να τα καταλάβει όλ' αυτά ένας
δεκαπεντάχρονος, αν φυσικά κάποια στιγμή αποφάσιζε
να του τα πει όλα. Επειδή όμως αυτό δεν υπήρχε
περίπτωση να γίνει, έπρεπε να βρει κάποιον άλλο
τρόπο για να κρατήσει τον γιό του, πριν η
κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο και το παιδί του
περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο.
H μαύρη Κάντιλακ σταμάτησε μαλακά δίπλα
στην είσοδο του αεροδρομίου του Παρισιού και ο
Ελάι Ουάλας κατέβηκε απ' το αυτοκίνητο και
προχώρησε προς το εσωτερικό του κτιρίου αναχωρήσεων.
Τον ακολούθησε από κοντά ο συνοδηγός,
κρατώντας τις δύο βαλίτσες με τα προσωπικά
αντικείμενα του αρχηγού του Τ.Α.Ρ.Μ. Η πτήση 666
της TWA για το Λος Άντζελες, θ' αναχωρούσε σε
15 λεπτά. Ο γεροδεμένος 50χρονος Αμερικάνος,
ήταν ο τελευταίος που πέρασε από τον έλεγχο
εισιτηρίων και αποσκευών. Μπήκε στο αεροσκάφος
και προχώρησε προς την θέση του. Συνήθιζε σε όλα
τ' αεροπορικά του ταξίδια να κάθεται στα τελευταία
καθίσματα, κατά πρώτο για λόγους ασφαλείας,
αλλά και για να παρατηρεί (λες και από
συνήθεια) το εσωτερικό του αεροσκάφους και τους
άλλους επιβάτες. Κάθισε στην θέση του δίπλα στο
φινιστρίνι, στην τελευταία σειρά καθισμάτων και
δέθηκε με την ζώνη ασφαλείας.
Το τεράστιο Boing είχε πάρει την θέση του στην
αρχή του διαδρόμου και περίμενε την έγκριση από
τον πύργο ελέγχου για ν' απογειωθεί. Έκανε ένα
τελευταίο έλεγχο στα φρένα και ξεκίνησε με ορμή
φουλάροντας τους κινητήρες. Ο Ελάι Ουάλας
κόλλησε στην πλάτη του καθίσματος κι ένιωσε τα
αυτιά του να βουλώνουν. Το αεροπλάνο τραντάχτηκε,
αποχωρίστηκε από το έδαφος και όρμησε προς τον
ουρανό. Ο Ελάί Ουάλας έσκυψε στο παράθυρο για
να ρίξει μια τελευταία ματιά στο Παρίσι. Ευχήθηκε
να είναι και η τελευταία φορά που έβλεπε Γαλλική
γη. Το τεράστιο αεροσκάφος διέσχισε ένα παχύ
στρώμα από σύννεφα και ευθυγράμμισε την πορεία
του κόντρα στον ήλιο. Η φωτεινή επιγραφή
Προσδεθείτε και μη καπνίζετε έσβησε.
Ο Ελάι Ουάλας έφαγε με όρεξη το φαγητό που
του σέρβιρε η αεροσυνοδός. Το Boing της TWA
πετούσε πάνω από τον Ατλαντικό, με κατεύθυνση
προς την Αμερική, προς το Λος Άντζελες, προς το
σπίτι του. Ο σκληρός 50χρονος Αμερικάνος
αξιωματικός ένιωσε να τον πλημμυρίζει η συγκίνηση
και η νοσταλγία και παραξενεύτηκε μ' αυτές τις
απρόσμενες ευαισθησίες του. Περίεργα πράγματα...
Άνοιξε το ατομικό του βαλιτσάκι και άρχισε να
περιεργάζεται τα διάφορα χαρτιά, μόνο και μόνο για
να διώξει αυτά τα ενοχλητικά συναισθήματα.
Ξεδιάλεξε ένα κίτρινο δακτυλογραφημένο χαρτί και
το κοίταξε με θαυμασμό και καμάρι. Ήταν ένα
απλό πιστοποιητικό θανάτου. Για το χαρτί αυτό ο
Ελάι Ουάλας είχε χάσει τον ύπνο του τόσες νύχτες
και είχε αναγκαστεί να ταξιδεύσει στο Παρίσι και,
για έναν ολόκληρο μήνα να υπομείνει την απαίσια
Γαλλική κοινωνία.
Μόλις εκείνη την στιγμή όμως πρόσεξε, πως οι
δύο υπογραφές των γιατρών ήταν δυσανάγνωστες.
Ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική του στήλη.
Ξανακοίταξε προσεχτικά το έγγραφο. Το όνομα
του νεκρού ήταν γραμμένο καθαρά και η ημερομηνία
ήταν η σωστή, 3 Ιουνίου 1971. Τα ονόματα
όμως των γιατρών που πιστοποιούσαν τον θάνατο,
δεν υπήρχαν πουθενά! Μόνο δύο δυσανάγνωστες
υπογραφές, που έμοιαζαν περισσότερο με μουτζούρες
παρά με υπογραφές. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκε
ότι δεν υπήρχαν ούτε αυτόπτες μάρτυρες που να
είδαν το νεκρό. Μόνο η γυναίκα του, ένας φίλος
του και οι δύο γιατροί είδαν το πτώμα και το
τοποθέτησαν στο φέρετρο. Ο γιατρός της Αμερικάνικης
πρεσβείας είχε φτάσει καθυστερημένος, όταν το
φέρετρο είχε ήδη σφραγιστεί. Ο Ελάι Ουάλας
στριφογύρισε στο κάθισμά του και ξεφύσηξε
αγανακτισμένα. Οι καριόληδες οι Γάλλοι του τα κάνανε
μαντάρα. Έχει πλάκα να... Μπα όχι, αφού το είπαν
στις ειδήσεις, θα το γράψουν και οι εφημερίδες. Θα
το γράψουν; Κι αν είναι κανένα διαφημιστικό
τέχνασμα; Θα πρέπει να είναι και η γυναίκα του στο
κόλπο. Να δείς που... Να δείς που θα...
Προσοχή! Προσοχή! Σας ομιλεί ο κυβερνήτης
του αεροσκάφους. Πριν λίγο παρουσιάστηκε βλάβη
στο αριστερό ζεύγος των κινητήρων, οι οποίοι
τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Το αεροσκάφος όμως
είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί και με δύο μόνο
κινητήρες. Το πλήρωμα θα καταβάλλει κάθε προσπάθεια
για την ασφαλή προσεδάφιση. Σε 25 λεπτά
φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες, όπου
και θα επιχειρήσουμε αναγκαστική προσγείωση.
Σας παρακαλώ να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας.
Για κάθε ενδεχόμενο φορέσετε τις μάσκες οξυγόνου.
Οι συνοδοί θα σας βοηθήσουν σε ότι χρειάζεστε.
Σας συνιστώ να διατηρήσετε την ψυχραιμία
σας και μη πανικοβληθείτε. Σας ευχαριστώ».
Ο Ελάι Ουάλας πάγωσε. Αυτομάτως ξέχασε τα
πάντα. Μάζεψε τα χαρτιά, τα έκλεισε μέσα στην
βαλίτσα, δέθηκε με την ζώνη ασφαλείας, πήρε την
βαλίτσα στην αγκαλιά του και άρχισε να προσεύχεται
νοερά. «Γαμημένε Jim Morrisson τι μου έκανες;
Εσύ φταις για όλα», αναφώνησε μισοκλαίγοντας.
Θα με πάρεις μαζί σου...
Τελικά το αεροσκάφος της TWA, πτήση 666 από
Παρίσι για Λος Άντζελες κατάφερε να προσγειωθεί
ομαλά, χάρη στην μεγάλη πείρα και ικανότητα
του πιλότου (μέσα σε μια καταιγίδα από
χειροκροτήματα των επιβατών). Μόνο ένας επιβάτης
τραυματίστηκε ελαφρά, έπαθε θρομβοφλεβίτιδα, κατά
τη πρόσκρουση στο έδαφος του ουραίου τμήματος
του αεροσκάφους. Ο επιβάτης αυτός καθόταν στην
τελευταία σειρά των καθισμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου